Denk niet dat we er van af zijn. Peis niet dat we gerust zijn. Het is niet omdat we er weinig over vertellen dat hij andere oorden opzocht. Kulleprul is hier nog altijd kind aan huis.

En hij kan het nog. Jawel.

Zo had mske een poos geleden haar kleerkast uitgemest en alles wat te klein was er uit gehaald. Maar optimistische mskes gooien nog altijd niks weg. Neen, ze leggen dat op zij en Slow is alles in een andere kleerkast gaan opbergen, namelijk in die welke op Amke en Ella’s kamer staat.

Zo had mske haar vroegere bleke vest een beetje triest bekeken en er de twee brochekes afgehaald.

Nu mskes gewicht gedaald is, ging ze deze week toch eens snuisteren tussen die kleren en ja, het zwarte gecintreerde vestje is nog altijd te klein. Dat zal waarschijnlijk voor eeuwig en altijd te klein blijven.

Maar! Waar was die bleke geklede vest? Die was niet gecintreerd en iets ruimer dan de zwarte. Maar die is weg. Nu hebben ze al drie dagen hun hoofd gebroken over dat probleem en ze komen er niet uit.

“Ik heb ze niet gehad” zei Slow en trok een gezicht van Barcelona. “Dat blijft nu toch gelijk wie ze had” zegt mske “de vraag is, waar ze nu is”.

Typisch Kulleprul zoiets. Werkelijk.