mske was twee. Wie de beslissing nam kan ze dus niet weten. Feit is dat ze op een zekere keer als onschuldige duts met haar hoofd op een vreemde man zijn schoot moest gaan liggen. Haar moeder en haar tante waren daar bij hoor! Niet direct aan rare dingen denken. Die man nam een kurk waar een dikke stopnaald in stak en stak daarmee in mskes oren.

mske heeft daar een herinnering aan, een vage. Sedert die dag had mske zilveren oorringetjes.

Toen ze haar plechtige communie deed kreeg ze andere. Gouden, werd haar verteld maar die dingen verkochten niks dan last. Ze had steeds ontstekingen aan de gaatjes en liet ze dus maar uit. Toen mocht de boosaardige die dragen en toen verraadde moe dat dat eigenlijk geen goud was geweest, ze hadden er maar een beetje tegen gelegen.

Toen Zus haar plechtige communie deed, kreeg ze van de boosaardige oorringetjes maar Zus had geen gaatjes, mske was daar eigenlijk wat tegen uit eigen ervaring en ze had beslist dat de beslissing over zoiets door de geperforeerde zelf moest genomen worden. Zus wou dat. Toen liet mske ook de gaatjes in haar oren terug open maken want die ontstekingen waren blijven komen.

Toen ze meer en meer met de honden weg was, liet ze de oorringen uit. Dat vond ze te gevaarlijk. En ergens op dit blog staat te lezen dat mske haar kleine zilveren ringetjes terug in stak en ook ergens op dit blog staat te lezen dat mske een deel van haar goud van vroeger had omgeruild voor gouden oorringen. Die gouden oorringen droeg ze constant, gewoon omdat ze daarmee geen last van die gaatjes had.

Laatst toen ze zo eens in de spiegel stond te kijken naar de transformatie van het vermageren en het ongeverfde haar vond ze die gouden oorringen ineens er erg saai uitzien. Het idee bleef. Telkens ze in de spiegel keek werd het erger en erger. Die oorringen waren te saai en te braaf.

Voor Amke’s eerste communie kocht ze zilveren hangers. Die waren afgewerkt met een beetje kleur er in.

Dat viel mske zo mee dat ze er zo ook wou voor alle dagen want die kleur, die past niet bij alles wat ze draagt. Ze kocht er bij Veritas. Eigenlijk wou ze daar een slotje op. Met dat schokken op de fiets en zo. Maar dat slotje bleek dan gewoon een soort miniatuur pareltje met nog een miniatuurder gaatje, zodat mske dat er niet op krijgt en aan Slow vragen … mske begint al te zweten als ze er nog maar aan denkt. Zelfs de vermelding ervan leverde al een paar erg verschrikte ogen op. Néén met zulke ogen en dan aan hààr oren prutsen, laat maar zitten.

Uiteindelijk is niet de fiets de gevaarlijkste plaats om ze te verliezen. Neen, dat is de zetel. Als ze ’s avonds tegen Slow aan gaat hangen. Dan voelt ze die aan de rechterkant er zo uitkomen. Gisteren was het zover. Oorhanger weg. Gelukkig wist mske dat ze die na het fietsen nog had gehad. Gelukkig wist mske dat ze die tijdens de film nog goed had gestoken. Dus keek ze en vond ze die in de zetel.

In het écht is het natuurlijk allemaal niet zo omslachtig als ik het hier voorstel. Uitlaten is geen optie, dan gaan die gaatjes weer vervelend doen. Die gouden er terug in is ook geen optie, mske zou weer niet meer in de spiegel willen kijken, net nu ze terug wat vriendelijker kijkt naar haar spiegelbeeld.

Wat ze wél gaat doen is er nog een paar kopen. Er bestaan er die wél met een slotje kunnen gesloten worden. Kwestie van een paar tegen te komen dat ze mooi vindt.