Het is al een poos geleden, wie weet hoeveel maanden, mogelijk zelfs al een paar jaar, dat mske ineens alle prularia die nog niet waren uitgepakt na de verhuis eens goed bekeek en dacht: “waar moet ik dat nu allemaal kwijt?” Ze sorteerde en gaf de andere zaken aan Slow en zei dat dat goed was voor de rommelmarkt.

Slow maakte er allemaal foto’s van en zette die ergens op een site, in afwachting dat ze hier eens een rommelmarkt zouden doen.

En toen vergaten ze het. Zowel de site als de rommelmarkt als de spullen, tot gisterenavond, toen er ineens een mail binnenkwam met een bod. Een bod voor iets van die prullaria. En dat bod was hoog. Niet dat het écht om veel geld ging maar het was hoog voor het gewenste ding. Maar waar zat dat verwenste gewenste ding. Noch Slow, noch mske wisten het.

mske deed wat ze altijd doet, ze reconstrueerde. Spullen gesorteerd, spullen gefotografeerd, spullen in papierkes gerold, spullen in doos gestopt. Stop! Zwart gat. Waar is de doos?

Slow zocht op de vijfde slaapkamer, wat eigenlijk een mooie naam is voor rommelkamer. Slow keek op zolder in de dozen. Slow vond het niet. Slow bleef maar luidop denken waar het spul toch kon zijn.

mske zuchte. Zo kon ze niet werken. mske keek op de vijfde slaapkamer, wat eigenlijk jàjà. mske keek op zolder in de dozen. mske vond het niet. mske bleef niet doorzagendenken, maar ging verder met haar werk.

Slow zei: “in de kelder?” mske maakte zo een beetje een ronddraaiende beweging ter hoogte van haar voorhoofd. In de kelder, wat een gedacht. Wie zet zo een spul nu in de kelder?

Slow werd stil en mske werkte. Tot Slow de deur opengooide: “tada” zei en de doos naar binnen stak. “Dat is ze!” zei mske. “In de kelder” zei Slow en “gevonden dank zij mijn geheugen” zei Slow en “alleen weet ik zo soms niet waar ik mijn geheugen gestopt heb” zei Slow.