Extreme situaties vergen extreme oplossingen. Allee zo extreem waren de situaties niet en zo extreem was de oplossing ook niet. Het gaat er hem gewoon over dat je in de sneeuw, en dan bedoelen we niet het witte laagske poedersuiker dat hier af en toe eens ligt, een zonnebril dient te dragen en dan bedoelen we ook niet de flashy zonnebril uit de zjeebee maar een échte.

Jaren geleden had mske eens aan den lijve ondervonden dat je zonnebril vergeten wel erg rare gevolgen kan hebben in de sneeuw. Daarna vergat ze het niet meer.

Dat wil ook zeggen dat ze, die ene dag dat Magdalena opsprong, recht op haar bril en deze in frullen uiteen zag vliegen, besloot om er direct, beneden in het dal een nieuwe te gaan kopen, bij een apotheker.

Het was een geweldige bril, niet goedkoop, maar wat heeft mske daar lang plezier aan beleefd aan die bril … tot zo een 3 à 4 weken geleden, toen ze zag dat de oren van ouderdom verweerd waren en de bekleding van ene zelfs los in haar brillenkas stak. Ze plakte dat. Tegen beter weten in, want het is er terug afgevallen.

Maar zo een oor doet toch niks af van de kwaliteit van de glazen. Onder normale omstandigheden toch niet. Behalve natuurlijk als je domweg dat kapotte oor eerst dichtklapt zodat het overgebleven ijzeren gedeelte dat glas kan krassen. Pas op! We zeggen niet dat mske dat deed. Het kan ook gebeurd zijn toen die bekleding er af viel, maar in elk geval, had de andere kant éérst geplooid gezeten … acht ja, achteraf kan men veel zeggen.

Nu is dat nog zo erg niet. Die kras zit onderaan dat glas en mske ziet het bijna niet. Eigenlijk ziet ze dat enkel omdat ze weet dat het daar is. Daar hoeft ze geen andere bril voor te kopen.

Maar toch gaat ze dat doen. Jawel. Niet voor dat glas. Niet voor het mottige uitzicht van dat oor. Dat ziet toch niemand. Waarom dan wél? Ze heeft bij het opzetten toch al twee keer met die stang in haar hoofd gestoken zeker. En dat is niet bepaald bevorderlijk voor de goede verstandhouding tussen mske en die bril.