Heel veel jaren geleden maakte mske eens een postuurke met schelpen. Een wel erg geslaagd postuurke. mske weet wel waar dat postuurke staat, maar door omstandigheden is dat nu buiten haar bereik.

Toen ze daar eens iets over vertelde tegen Amke en Ella opperden die dat ze dat toch nog eens zou kunnen hermaken. Kan dat? Of kan dat niet? mske zou er niet kunnen op antwoorden aangezien ze niet meer weet hoe ze dat gedaan heeft.

Maar toen Amke en Ella te kennen gaven dat ze best in de herfst of zo ook eens naar de zee zouden gaan, dacht mske dat ze dan de juiste schelpen konden rapen om er dan in de koude winterdagen, als de kindjes hier zijn, eens mee te knutselen.

Zondag raapten ze schelpen: Amke, Ella en mske. Op een zeker ogenblik dacht mske dat het toch wel gek was om op haar leeftijd nog schelpjes te zoeken, maar toen ze al die halfwas mannen, volwassen mannen en rijpere mannen met vliegerkes zag staan spelen dacht ze dat zij dan gerust kon schelpkes rapen.

En toen ze vonden dat de buit groot genoeg was, wou Slow eens naar het Zeebos. Ze wisten niet wat het was, ze wisten niet waar het was maar wie zoekt die vindt en waar een bos is wordt gewandeld en als het een klein boske is, is het ook een klein wandelingske.

Maar van dat over een strand schuifelen op zoek naar schelpjes krijg je rapper zere voeten dan van een stevige wandeltocht.

Gisteren wisten ze dan ook wat doen: schelpkes wassen, laten drogen en sorteren.