Ooit in een creatieve bui maakte ik een overzicht van alle jaren van mijn leven. Ik heb het twee keer op het blog gepost, de laatste keer begin 2008. In het begin van 2011 wou ik dat bijwerken maar kwam tot de conclusie dat ik beter nog een jaar wachtte, kwestie van het aantal rijmende regels op twee per twee te houden. Het kan aangevuld worden met:

En daar zit een probleem. 2011 is niet in één lijn te vangen. Het werd een bewogen jaar, een zwaar jaar. Het begon al met het venijn uit de staart van 2010, namelijk de penopauze van Mr. Sloddermans. De stress die die vent hier creëerde met zijn onophoudelijk gebel, gebrul en gecommandeer, zowel op zaterdagen als zondagen als feestdagen. We zochten, en vonden, een nieuwe klant. Crème de la crème, veel werk, vriendelijk mens, snelle betaler.

Maar als we op deze manier het ganse jaar moeten verhalen wordt dat hier ellenlang. We gaan het korter proberen.

We hadden te veel werk, het werd uitbesteed. Dat duurde te lang vonden Sloddermans en Van Schoonhuyzen en ze stonden met dreigementen gereed. “Doen” zegden wij en zij schreden heen, terwijl de stress hier ten huize verdween.

Een weekendje Brussel, Amke haar communie, dat waren gelukkige momenten als ik dat nu bezie.

Max, dé vriend, onze maat, waar we zo mee lachten, hij stierf zo plots maar leeft verder in onze gedachten.

De dagen liepen verder en wij liepen mee, tot in juli met de zjubilee. Ze waren vijftig jaar getrouwd, mijn nonkel L. en mijn tante Gee. Het werd een weekendje weg dat er mocht zijn. We fietsten het feestmaal er af, dat was goed voor de lijn.

De maand daarop kregen we het voorval met de perenidioot. Maar ineens kwamen daar uit het niets, de zijners. Wat dat betekent weten alleen de wijners. Vergeef ons deze grappige noot.

De oplossing kwam er zo plots en onverwacht. We vonden het geweldig plezant, dat hadden we echt niet gedacht. We deden het toen nog een keer. En verdorie, het smaakte nog naar meer.

Toch kwam de lucht met een vaart naar beneden en sedertdien is ze steeds maar verder gegleden.

Eén ding is er, dat staat hier bij mij. Dat kreeg ik voor mijn verjaardag en dat maakt me blij. Een boekje met spreuken en aan het titelblad, daar heb ik de laatste maanden erg veel aan gehad. Ik wil jullie die bepaalde spreuk niet onthouden. Die zegt: “Succes begint waar de meesten al zijn opgehouden”.