Dat trouwfeest was niet in de geburen, dus had ge maar een hotel gereserveerd. En als ge dan toch naar Antwerpen ging konde meteen maar eens een paar hoogstnodige stukken zien te kopen.

Ge zit op den trein, ge bekijkt de zatlappen van Haacht die liggen te slapen en dan voelt ge ’t. Iemand steekt gewoon met een elsen in uwen tand. Ge stapt vanaan het station direct naar den apotheker om een doos Dafalgans en een fleske Hextril. Ge pakt die maar direct in en ge loopt door de Offerandestraat waar ge al direct een koopke kunt doen. Maar eer dat ge Meir zijt is dat elsen der terug.

’s Avonds in de hotelkamer pakt ge nog maar een Dafalgan. De Hextril verdooft dat zo precies wat meer en tegen dat ge op de trouwfeest zijt voelt uw lip aan alsof ze een spuit van den tandist heeft gekregen. Maar zeer doeget niet meer. Ge zijt blij.

’s Nachts na ’t feest doede de schmink van uw gezicht en ge schrikt van de spiegel want uw gezicht is een beteke dik. En ’s anderendaags ’s morgens om half zeven hebde aan uwe rechterkant drie keer meer gezicht dan aan uwe linkerkant.

Uw lief gaat aan de receptie vragen wie de dokter van wacht is. Die kijkt of hij het in Keulen hoort donderen en zegt: “Stuivenberg”. Uw lief gaat het vragen aan de beenhouwer die al open is en die zegt: “Stuivenberg” en den apotheker? Die zegt ook: “Stuivenberg”. Dus zit ge om tien voor acht al op Stuivenberg.

Die zeggen oelalala, zijn heel bezorgd, gaan gans Antwerpen afbellen om nen tandist te vinden die diejen tand direct wil trekken maar dat vinden ze niet en dan willen ze u interneren en u intraveneus aan nen baxter met antibiotica leggen … tot de maandag. Maar dat ziede gij niet zitten, want eigenlijk hadde met Bollie afgesproken dat ge op de kindjes ging passen en eigenlijk moeste vandaag op de trein naar heel ver weg stappen.

Ge snapt al snel dat ge zowel Bollie en de kindjes als diejen trein van uw planning moogt schrappen. Maar in Antwerpen intraveneus gaan liggen, dat ziede toch ook niet zitten en ge zegt: “ik rijd naar Tienen”. Daarvoor moete een papier tekenen voor weg te geraken maar ze geven u toch nog een supershot antibiotica in uwen arm zodat ge zonder problemen in Tienen zoudt geraken.

Daar zeggen ze ook: oelala maar ze geven u wel een voorschrift voor antibiotica in pillekes en een hele verzameling pijnstillers, maar ge moet niet blijven. Bovendien maken ze voor u een afspraak bij den tandist maar dat is pas de maandag om half vijf ’s avonds.

Den apotheker van wacht in Tienen is te ver weg, dus peisde dat ge in Landen beter af zijt.

Om drieënhalf komt ge thuis en ge trekt uwen tram in. Uw lief gaat den apotheker van wacht opzoeken. Die zit/zat in Borlo. Dat ziet uw lief niet zitten met zijne velo en met al dieje wind en bovendien weet ge Borlo niet eens liggen. Hij heeft er een mouw aangepast die ge in normale omstandigheden niet eens zou willen passen.

Dus nu zit ge thuis in plaats van op een trein en ge peist dat ze op hunne kop kunnen staan draaien maar dat ge morgenavond, als diejen tand er uit is, op den trein stapt naar heel ver weg.