Om 17.42u vertrekt de trein in Antwerpen. Die trein zal om 19.11 in Landen staan. Als je de belbus wil bellen moet je dat een uur op voorhand doen. Ruim op tijd dus.

Je schrikt wel want de eerste belbus die je kan nemen is die van 20.05u, maar dat zal dan wel de taxi zijn.

Je hebt net bijna een uur in Antwerpen zitten koekeloeren omdat je net de vorige trein hebt gemist wat je hebt opgelost met een kriekske en dan mag je in Landen ook nog haast een uur zoet brengen, wat je uiteindelijk doet met nog enkele boodschappen te halen in de plaatselijke GB, met dank aan de GB om op dat uur nog open te zijn.

En dan wacht je op de belbus, in dit geval taxi. Die komt er aan maar vertoont geen neiging om je op te pikken. Je wandelt tot daar en die zegt: “tegen mij hebben ze gezegd: “zes na zeven”. Je zucht.

Vermits die taxi geen neiging vertoont zich in gang te waggelen zegt je lief: “we zullen dan maar te voet gaan” en “ik zal de deur dan maar terug goed toedoen zeker”.

Natuurlijk is het te laat om die van de belbus te bereiken. Die zitten op dat tijdstip op hun gemak thuis en trekken zich van het ongemak van hun reizigers niks aan.

Natuurlijk bedenk je dat je al lang thuis had kunnen zijn had je er onmiddellijk flink de pas in gezet om 19.11u.

Natuurlijk denk je ook dat die van die taxi je niet meer hoeft te komen halen of thuisbrengen als je vertrekt naar of thuiskomt van een evenement.

Natuurlijk heeft die dat ook bedacht en je bent nog maar een goeie 100m met die rinkelende telefoon nog aan je oor als die al achter je hielen staat om je toch naar huis te brengen.

Natuurlijk ben je blij met die taxi maar natuurlijk ook een beetje gepikeerd over zulk gebrek aan professionaliteit bij die belbus.

Als slot van een mooie dag kan dat tellen en daar moet je geen “natuurlijk” bij zeggen.