mske stapte voor de eerste keer de dokterswachtzaal binnen. Slow had haar volledig gebrieft hoe het er daar aan toeging.

mske vond dat ze geluk had. Er was nog een zitje over. mske zette zich, haar tas naast haar op de grond.

De raadplegingen op afspraak gingen gewoon door, maar zij had geen afspraak. Slow had haar verwittigd dat ze daar op de middag nog kon zitten, al was ze daar dan van 10u.

De wachtzaal zat vol en bleef vol. Met de regelmaat waarmee de afspraken doorgingen kwamen er nieuwe bij. En toen kwam de dokter van de vrije raadpleging. mske had al geïnformeerd wie voor haar de laatste was geweest. Dat wist ze.

Om 11u kreeg ze pijn in haar rug van het ongemakkelijke zitje. Hard dat dat was en die rugleuning was gewoon een plank tegen de muur.

En toen kwam er nog een zitje vrij, een rood. Bizar vond mske dat. Zij zat op een zwart. Ze begon de wachtzaal eens grondig te inspecteren.

En toen smste ze Slow: “ik realiseer me ineens dat ik hier al meer dan een uur op het bijzettafeltje zit”.