De eerste keer dat Slow en mske de belbus nodig hadden, belde mske en kreeg prompt een klantennummer. Dat nummer werd haar nog eens op een kaartje toegestuurd. Daarop staat wel degelijk mskes naam alleen.

Op een keer, in volle actie met de dossiers, vroeg mske of Slow wou bellen voor een belbus met haar nummer. Slow kreeg de volle laag. Dat kon zomaar niet dat hij belde met het nummer van iemand anders. De enige manier om dat te verhelpen was dat ze daar een mouw aanpasten door daarvan een familienummer te maken op beide achternamen dus.

Dat bleef zo enkele jaren. Maar wat krijgen we nu? Slow, die nu meestal opbelt, kreeg enkele weken terug de melding dat dat niet kon, een nummer voor meer dan één persoon? Neen, dat kon niet. Dat zou moeten veranderen. Het ogenblik was nogal ongelukkig gekozen, zo op een trein zittend versta je hen toch al niet te best.

Sedertdien hebben ze hier niets meer vernomen over een mogelijk probleem. Tot vorige maandag. Ze kwamen terug en hadden Amke en Ella weggebracht en wilden iets gaan eten, dan konden ze daar rustig de belbus bestellen.

Rustig? Slow kreeg een lawine over zich met als einde: “toegeven of niet rijden”. mske wou de telefoon overnemen maar dat mens had dichtgegooid. Zodoende belde mske terug en zei: “zet hem dan terug op mijn naam!” mske werd uiteindelijk boos omdat dat mens begon te discuteren, maar te discuteren zodat mske drie keer: “zet dat nummer dan terug op mijn naam” moest zeggen. En die bleef maar volhouden dat zij nooit ofte nooit twee personen op één klantennummer zouden gezet hebben, mske gaat dat kaartje heel goed bijhouden zé.

Uiteindelijk omdat dat domme mens niet ophield, vroeg mske maar of het de bedoeling was dat zij, mske, met 5kg bloem 4 km te voet zou doen.

Toen zei die vrouw: “we kunnen dat oplossen als we dat nummer op jouw naam alleen zetten”. Zoude nu ni?

’s Anderendaags heeft mske van hieruit gebeld. Ze bestelde een belbus en begon toen over die situatie.

Dat bijkomend nummer is nodig want hier blijkt in het dorpke een familie te wonen waarvan de ganse familie, tantes en zusters en neven incluis, met één nummer bestelt en niet komt opdagen en ze kunnen toch niet één persoon schorsen voor zijn ganse familie. “Je straft ons wel voor mensen die we niet kennen” zei mske.

En “jullie beslissen dat ik alles zelf moet doen” zei mske. Maar neen, Slow mag wel bellen met mskes klantennummer, als ze met hun tweetjes met die belbus mee willen. Als Slow en mske samen met die belbus weggaan is er geen probleem. Huh? Vanwaar al die heisa dan? Het is pas een probleem als Slow alleen met die belbus wil rijden? Huh? mske was er maandag bij hoor.

Deze keer kwamen er excuses. Want het was niet normaal. Zeker toen mske dat van dat: “toegeven of niet rijden” vertelde. Er werd mske aangeraden de verantwoordelijke te bellen, want ja, die was er natuurlijk niet. Die kwam pas op donderdag.

mske vroeg zich af waarom ze zou bellen. Om klacht neer te leggen? De lijn doet er toch nooit iets mee.

Wie zei er hier iets over leren genieten? Toch niet als de belbus in het spel is hoor. En zeggen dat we vorig jaar al hadden besloten om het onding niet meer te nemen.

Ondertussen beklaagt mske zich dat ze heeft toegegeven. Ze had, zoals ze vroeger zou gedaan hebben, moeten zeggen: “ontplof” en zelf de telefoon dichtgooien. Maar ze is ouder, ze had die 5kg bloem en ze had geen stapschoenen aan.

Ondertussen heeft Slow dus een eigen nummer.

Ondertussen verdenkt mske er de belbus van van kunstmatig hun klantenaantal op te drijven.

Ondertussen hebben ze al gehoord van een chauffeur die liever op een andere lijn rijdt omdat ze bezig zijn met het tellen van de reizigers van de belbus.

Ondertussen hebben Slow en mske hun oor al eens te luisteren gelegd maar nog geen chauffeur gevonden die problemen had met één of andere familie in ons dorpke.

Ondertussen hebben Slow en mske besloten wat ze met de belbus zullen doen. Dat kan niet direct, ze hebben hem nog efkes nodig voor de evenementen.