We zaten aan tafel en de gesprekken gingen wat over allerlei en over de dingen van vroeger. Ik vertelde wat over Amke, wat over Ella. Ze lachten.
“Er was ook nog het huis met de drie billen” zei Ella “daarin woonde ook de ruiter met het ene been”.
“En het kindje dat met haar rug kan kijken” zei ik. Dat wist ze niet meer. En eigenlijk wist ik ook niet meer hoe het er juist aan toegegaan was, die ene dag.
We hebben samen op het blog gezocht én gevonden.
Het blog heeft dus nut. Dat is bij deze bewezen.
Amke
Ja, we waren dat allemaal vergeten.
Ella
Grappig dat we dat niet meer wisten.
Luc
Toch nog iets goed aan “het internet”
Mirjam Kakelbont
Ha Wizzewasje!
Bedankt voor je reactie op mijn blog. Ik kom meteen eens kijken wie jij bent, hoe je blog eruitziet en hoe je schrijft.
Je hebt een aparte lay-out, leuk gevonden dat “oude schrift.” Ik had nog nooit gehoord van het meisje dat met haar rug kon kijken, maar ik heb het even gelezen. Je beschikt over een berg fantasie!
En niets zo kostbaar als je eigen archief
Groetjes en tot blogs,
Kakel
Gettie
Amke en Ellen, het is toch normaal dat jullie dat vergeten zijn. Er zijn sinds toen nog heel veel plezante en “rare” momenten geweest in N. Dus de oude verdwijnen even naar de achtergrond of in het archief hé.En als jullie ze dan bekijken dan worden ze weer actueel hé.