Het ging van kwaad naar erger met de koffer. Het werd zo erg dat ik dreigde: “Rol! Rotding of ik koop een andere”. Maar zeggen en doen … een zee van verschil.

Ik kreeg er een lamme arm van, van dat ding en ik stelde me voor dat de mensen me vreemd bekeken zoals ik moest sleuren om die steenezel vooruit te krijgen.

Op een stuk parking, net voor ons doel, ik had net even met mijn linkerhand de koffer verder gebold, wisselde ik weer naar rechts toen ik een relatief luide krak hoorde. “Er is één van de wielen afgebroken” zei Luc. Niets was minder waar. Die vier tegendraadse wielen zaten nog steeds op hun plaats onder die tegendraadse koffer.

Lang stonden we er niet bij stil en we vergaten het voorval.

Die avond toen ik de koffer openmaakte, zag ik de scheur. “Ik zal hem herstellen met duct tape” zei Luc, waar hij niet verder op doorging. Ik peins dat mijn blik boekdelen heeft gesproken. Duct tape? Never! Jamais de la vie!

Ik heb een nieuwe koffer, blijkbaar moet je die spinners noemen, gekocht. Dat vond ik pas een goede oplossing. Ene met dubbele wieltjes en expandable, wat vooral voordelen heeft bij de terugkeer van de evenementen. Al vrees ik dat dat voordeel niet lang een voordeel zal zijn. Mezelf kennende zal ik al snel die expandable gaan incalculeren bij mijn aankopen.

Die koffer heeft één nadeel. Hij is niet grijs of sober van kleur. Hij heeft zebrastrepen. Ik kan het nog niet geloven dat ik een koffer kocht met zebrastrepen. Maar zoals Luc zei: “de kleur heeft toch geen belang als de koffer maar goed is”.