Toen we vorig jaar, na het overlijden van enkele mensen uit onze nabije omgeving, tot de conclusie kwamen dat het één van deze dagen ook onze beurt kon zijn, kwamen we tot het besef dat het werk en de zaak ineens niet meer prioritair waren.

We hebben toen snel een vakantie in Harlingen in elkaar gebokst met de intentie deze van dit jaar beter te organiseren.

Na Harlingen dook ik mijn koffer met vergeten dromen in en haalde er eentje van onder het stof. In mijn jonge jaren had ik namelijk altijd gezegd dat ik ooit Schotland en Ierland wou bezoeken. Het is er nooit van gekomen. Er waren er in de loop van de jaren nog meer geweest: de Taj Mahal en Egypte bijvoorbeeld. Die had ik definitief opgeborgen nadat ik hoorde en las dat je er enkel in groep in mocht en bij die groep moest blijven. Ja, dag! Dan hoeft dat voor mij al niet meer.

Maar waar was Ierland gebleven? Ik vond die niet meer. Zat er teveel stof van jaren in die dromenkoffer? Het werd Schotland.

Een beetje moeilijk zonder auto, maar ja … “Ga naar Arran” raadde Broer me aan “daar heb je alles”. Het idee speelde en spookte en ik hield dat eiland goed in het oog. In januari vond ik een geschikt verblijf en boekte voor een week.

Waarom ik het nu altijd over mezelf heb? Luc heeft in dat stadium van plannen meestal nog geen interesse. Die moet ik later aanwakkeren als er al enige structuur in zit.

De maanden gingen voorbij en we zagen nog altijd geen mogelijkheid om daar te geraken. Ryanair, zoals Broer aanraadde, vloog op dat ogenblik niet meer op Pestwick en daar zouden we dan het gemakkelijkst de trein naar Ardrossan moeten kunnen nemen.

Met de ferry naar Hull en dan de trein? De trein in de U.K. is duur. Veel te duur!

En toen ging De Lijn onzen appel uithangen, kochten we toch een auto en kwam alles in een stroomversnelling.

We zouden de ferry naar Dover nemen en dan enkele bezienswaardigheden aandoen en onderweg in hotelletjes overnachten.

Wat wou ik zien? Stonehenge! Stonehenge? Dat voerde ik af toen ik las dat het daar ook weer zo georganiseerd werd dat je als een schoolklas rondgereden werd. Ik houd er niet van om uitgelaten te worden. Ik houd er niet van te lopen waar men zegt dat ik moet lopen. Ik houd er niet van te kijken waar men zegt dat ik moet kijken. De uitleg ter plaatse hoef ik niet. Dat kan ik wel op internet vinden. Het gaat me om de sfeer, de impressie. Het stond me echt niet aan. Idee afgevoerd.

The long man of Wilmington? Idee afgevoerd wegens te afgeborsteld. Die vent is niet meer authentiek. Ze hebben hem in beton gegoten. En bovendien werd hij mogelijk van zijn mannelijkheid beroofd door Victoriaanse kneuters in hun tijd.

Ik foeterde wat op die gaping die nog moest ingevuld worden.

Ik vroeg Luc of hij zin had om Old Trafford te zien. Mja, dat mocht, zei hij van achter de TV. Zodoende zouden we doorrijden naar Manchester om er even een avondwandeling te maken, een hapje te eten in The Mall en er te overnachten.

Ondertussen was Luc aan het googelen geslagen. Old Trafford? Neen hoor! Hij keek op en vroeg: “interesse?” Hij had wat gevonden in de buurt van Stonehenge, ook met staande stenen. Hij las voor over Avebury, een dorpke dat omgeven was door stenen uit een lang voorbije tijd.

En voilà! De gaping was opgelost en Lucs interesse was gewekt. Ik zou de mogelijke overnachtingen uitstippelen en hij zou wel iets zoeken om ter plaatse te beleven.

“Carlisle!” zei ik. “Hadrian’s wall” zei hij.

Voor Arran zelf had ik al een lijstje met al wat we wilden zien en doen. Dus begon ik de terugweg uit te stippelen.

Edinburgh! Nope! No Edinburgh! Want daar was alles volzet en Luc wou graag de Royal Mile afwandelen. Ik vond een Inn in Falkirk. “Falkirk wheel” zei Luc.

De morgen daarop zouden we naar Edinburgh rijden, daar de stad bezoeken en dan doorrijden naar Whitley Bay. Daar moest hij niets zoeken, dat is aan de zee en dat volstaat altijd.

De laatste overnachting werd wat moeilijker. Niet te ver ten noorden van London, we moesten op tijd in Dover geraken. Niet te kort bij London ook niet. We beslisten: “Stevenage” zodoende zouden we die laatste dag nog een wandeling kunnen maken in Saint Margaret’s at Cliffe.

Zo dat was dat. Aan de hand van dit schema boekte ik de nodige ferry’s en toen moesten we enkel nog pakken en vertrekken.