Ja, die zaterdag was het ook geen zonnige dag. Integendeel.

Ik weet niet meer wanneer het begon te regenen, zeker niet toen we nog op zee waren, want we hebben zo goed als de ganse overtocht achterom gekeken naar het kleiner wordende eiland.

Wanneer dan? Ik herinner me geen regen toen we op zoek gingen naar het Falkirk Wheel.

Het moet begonnen zijn toen Luc besliste dat hij met die boot mee wou. De volgende zou pas een uur later komen en we gingen ondertussen maar wat rondhangen in het informatiecentrum.

Die boot en dat Wheel, die waren echt wel de moeite. Zeer indrukwekkend allemaal en we kunnen het alleen maar aanraden. Zin in? Doen!

We hebben het op film, dus efkes geduld. De monteur is druk bezig.

Maar daar had je ook nog The Antonine Wall. En vermits we Hadrian gingen bekijken, konden we deze niet links laten liggen.

We hebben efkes gewacht tot het over was en het was wel een mooi wandelingetje maar die muur! Was me dat een tegenvaller! Voor mij dan toch.

Alle Romeinslievenden gelieven me te excuseren als ik zeg dat een verhoogde berm en een gracht voor mij geen muur zijn. En dat was nu precies wat er blijkbaar van die muur overbleef, behalve het stukske dat we van op dat Wheel hadden gezien en dat misschien mogelijk zelfs een reconstructie kan geweest zijn. Het zag er niet echt authentiek uit.

Misschien was ik wat grumpy geworden van de regen en bovendien hadden we nog niet gegeten. Ik had haggis willen proberen en die was natuurlijk op. En in een broodje had ik geen zin.

Nu ja, na het inchecken in dat knus hotel en een genoeglijk etentje in een gezellig restaurant zag het leven er weer rozig uit.