Ergens de week na Arran stopte er een auto. Ergens in een dorp zoals dit en gezien de hoeveelheid bezoek wij over de vloer krijgen, werd die auto een noemenswaardig feit.

Er stapte iemand uit. Die kwam richting onze deur. Nu werd het pas echt eigenaardig. En ja, de bel ging.

Hij had een foto bij, een foto van ons huis, genomen van uit een helikopter. Zo een kans krijg je maar om de 25 jaar, wist hij te vertellen. Die foto kon hij ons verkopen voor 125 € met kader, 95 € zonder kader. De kleine foto konden we hebben voor 20 € maar die was nat geregend.

Een koopje? Ik weet zo niet. Ik weet dat er in veel huizen zo een foto hangt. Ik had er ooit zo ene van het wat-was-huis. Dat was zo een kleine. En ja, dat zal zo een 25 jaar geleden geweest zijn.

Wat hinderde mij dan? Eigenlijk had alles wat die man zei om me te overtuigen net het omgekeerde resultaat.

Hij had het over photoshop, dat is nu erg “in”, zei hij. Hij zou het huis van de buurman wegshoppen en dat van Buurboer ook, dan hadden we een mooie foto van ons huis met de straat ernaast. En dan zou hij het gras ook groener maken, want groen gras is toch mooier …

Ik was overtuigd! Ik wou die foto niet. Ik keek naar Luc. Die zei neen met zijn ogen.

Zeg nu zelf! 125 € voor een ding dat niet bestaat, gezien vanuit een oogpunt dat ik niet kan zien. Dan liever een foto van ons huis zoals het nu is. Bloemekes aan de vensters kan ik er zelf wel bij shoppen.