In het zesde leerjaar, denk ik, werd ons luidop lezen opgenomen met een bandopnemer. Zo konden we zelf onze uitspraak horen en verbeteren. Dat zei de non. Alle stemmen klonken bekend, behalve die ene.

Die uitspraak bleek nogal goed te zitten al moest ik, nadat we verhuisden, ineens op mijn lange aa gaan letten van de lerares Nederlands.

Om één of andere rede werd ik als jongvolwassene meermaals gevraagd om te gaan voorlezen, meestal in de kerk. Ik las klaar en helder en had een goede stem.

Eens helemaal volwassen heb ik meerdere mensen raar zien kijken toen ze me na een eerste telefonisch contact, in realiteit te zien kregen. Ze hadden, afgaande op mijn stem, iemand jonger verwacht.

En dan nu …

Een hele poos terug hoorde ik voor het eerst dat mijn manier van spreken nogal kortaf kan zijn. Ikke? Kortaf? Toch niet met die poeslieve stem van mij zeker? Ik ben kordaat, doortastend en ik houd niet van onnodige uitleg. Aanpakken is de boodschap.

Vorige zomer zit ik onderweg naar Arran in de auto te filmen, maar praat ondertussen verder. Bij het bekijken schrik ik zelf. Neen, neen, het was niet kortaf, maar mijn dialect dat toch zeer dicht bij AN ligt klinkt me ineens lelijk in de oren. Ik besluit AN te gaan praten, zelfs tegen Luc, waarop Zoneke me op zeker ogenblik gaat vragen waarom ik nu in ’s hemelsnaam met je en jij ga praten tegen Querida. Idee afgevoerd, wegens gekunsteld.

Mijn gsm vraagt me om mijn voicemail in te stellen. Ik heb geen tijd, geen zin en bovendien zat ik op dat ogenblik in de auto. Ik spreek dus enkel mijn naam in. Ik beluister die en val bijna achterover. Over kortaf gesproken … dat was kortaf! Ik heb het over gedaan. En wie me nu belt kan denken dat ik aan de fles gehangen heb. Ik zing die bijna.

Van die poeslieve, jonge stem van indertijd blijft dus niets over. Als het zo verder gaat word ik gewoon een krakende oude vrouw met een krakende stem.