Zoals Sloef ooit al eens vertelde kan ik wel boos worden op Luc, al gebeurt dat niet vaak. In het volgende geval was dat wel erg boos. Gelukkig duurt dat nooit lang.

Wat was er gebeurd?

We parkeerden de auto op een grote parking, ingesloten door vier enorme gebouwen. Daar zou hij veilig staan.

Die nacht wilden we naar huis. Luc volgde de anderen naar buiten. Ik zei: “maar onze auto staat daar” en wees de andere uitgang aan.

“R. heeft gezegd dat we er zo ook komen” zei Luc. Tja, als Luc het er met R. over gehad had, zou het wel juist zijn. Dat dacht ik tenminste.

Verkeerd gedacht! We hebben een kwartier, dat is zo omgerekend een kilometer lang, rond dat gebouwencomplex gelopen. Een kilometer? Dat is toch niks? Natuurlijk niet! Op voorwaarde dat je weet waar je bent en dat je niet de ganse dag gelabeurd hebt.

En toen ging hij vertellen dat hij de auto niet meer wist staan en even later zei hij dat hij niet meer wist waar hij was.

Tja …

Ik had me al de hele tijd afgevraagd waarom ik hem bleef volgen. Toen wist ik het wel natuurlijk. Gewoon omdat ik wist dat hij zou verloren lopen. En toen werd ik boos.

Nachtwandelingen zijn soms prettig, soms niet. Ze kunnen romantisch zijn, of net niet. Nou, romantiek zat er die avond echt niet in de lucht en dat is echt wel een onderdrijving.