Toen ik een klein mske was gingen we nieuwjaar wensen bij de grootouders. Bij mijn grootmoeder langs moederskant trok grootmoeder met haar drie kinderen dan zo ergens in de namiddag naar boven.

De rest van het gezelschap deed net of dat de gewoonste zaak van de wereld was. Nu ja, mysterieus was het niet, zeker niet nadat ik die ene keer gezien heb dat mijn moeder een omslag in haar handtas stak. Maar een omslag geven kon toch gewoon ook zonder naar boven te gaan en dat moest ook zo lang niet duren. Dat waren mijn kinderoverpeinzingen.

Maar toen ging ik trouwen en mijn grootmoeder overleed. Ik heb er nooit meer aan gedacht tot nu, deze nieuwjaar. Mijn moeder heeft de traditie dus niet voortgezet en zodoende zal ik nooit weten wat er daarboven zo speciaal te bespreken is geweest.