Soms heb je van die krantenberichten, die gaan dan over groot verdriet of pijnlijke zaken. Bij het lezen ervan kan ik me dan een indringer voelen. Gewoon omdat ze persoonlijke dingen van die mensen in de krant gaan zetten. Ik heb het nu over de bijnamen die ouders aan hun -zieke of overleden- kinderen geven. Is dat niet iets intiems en privé van die mensen te grabbel gooien?

Maar we moeten het niet steeds over diepdroevige zaken hebben. Ook bij renners heb je dat. En daar komt het soms wel lachwekkend over. De pers wil dan laten horen dat zij die bijnamen kennen en noemen de éne of de andere dan “de kannibaal”.

Ik kan het niet helpen maar dat vind ik lachwekkend. Ik zie die renner geen concurrenten verorberen. Ik lees geen berichten over andere renners die spoorloos verdwenen zijn. Die man kan dus, volgens mij, hoogstens in de stuurstang van zijn fiets gebeten hebben.

En dan zijn er nog meerdere mogelijkheden natuurlijk, afhankelijk van de manier waarop ze rijden. Zo zijn er die bij het rijden aan hun stuur rukken, dat wordt dan …?

Dat ze dat soort nieuws nu eens laten waar het hoort en dat is in de kleine leefwereld van de betrokken personen. Buitenstaanders hebben daar echt geen boodschap aan.