Schooltuintjes? Daar had Mirjam het over en ik kan niet zeggen dat ik er ooit over hoorde. Het woord wijst zichzelf wel uit, maar mijn nichten, die ook in de grote stad woonden, hadden het er nooit over gehad.

Ikzelf ben altijd, met uitzondering van het eerste kleuterklasje, op het platteland naar school geweest. Van dat eerste kleuterklasje herinner ik me alleen een boze non, een meiboomdans op de speelplaats, een haarspeld die in het wc tuimelde en een mysterie met een banaan, maar geen schooltuintje.

Ik ben dus altijd een plattelandsmeisje geweest. Ik ging enkel een paar keer bij mijn grootmoeder in de stad logeren tijdens de vakanties en al was ik er graag, dank zijn mijn nichten die daar ook woonden viel er toch allerlei te beleven, kreeg ik er barstende hoofdpijn. Dat kan natuurlijk ook gekomen zijn omdat mijn grootmoeder wel met uien kookte.

Hoe onvoorstelbaar het ook is, in die tijd staken wij met vier, Broer was drie jaar jonger dan ik, mijn oudste nicht een jaar ouder, de drukke weg over die uitkomt voor de deuren van de kerk van Laken. En dat zonder verkeerslichten noch zebrapad.

Toen Luc en ik samen gingen wonen hebben we nog even aan Antwerpen gedacht. Het werd afgevoerd. En in onze oude dag? We dachten al eens aan Leuven. Maar ook dat zie ik er niet van komen.