Toen Luc de eerste keer, sedert we samenwoonden, een oogontsteking kreeg en me vertelde dat hij dat vroeger ook al had gehad en dat er toen sprake was geweest van opereren om het traankanaal te spoelen, ging hij stante pede naar de oogarts hier bij ons in het stadje. Die gaf medicijnen en het ging voorbij.

Nu had hij het weer, maar deze keer tijdens een evenement en er was geen sprake van stante pede. Maar wel erna. Maar vermits je nu bij de oogarts hier twee maanden moet wachten ging hij gewoon naar de dokter. Die schreef oogdruppels voor. Als het daarmee niet beterde, zou er antibiotica aan te pas komen.

Nu pas bedenk ik dat ik het als kind ook eens had. Mijn vader had het toen een lijsoog -of zoiets- genoemd. Hij had gelachen en gezegd: “op het kerkhof gep…” maar mijn oog werd uitgewassen met een lauw aftreksel van kamillebloemekes. En het genas ook.

Of, hoe ze een mens bang maken met de dreiging van een operatie.