Ja, ik heb weer prijs. Ik heb weer een ontmoeting gehad met een daas. En in tegenstelling van wat Wikipedia beweert, voel ik de beet zelf niet.

Het resultaat mag er wel altijd zijn, al is het meestal niet zo ernstig als die keer in Noorwegen.

Het was een beetje mijn eigen schuld ook. Ik had mezelf geen spraybeurt tegen de beesten gegeven. En die laten de kans niet liggen, tja … Ik mag nog blij zijn dat de ganse familie niet op het feest uitgenodigd was.

Ik hoop maar dat, als Luc zegt: “amaai, zo dik”, niemand gaat denken dat het over mij gaat.

En dan is er nog het probleem van het prentje dat ik hier bij ga zetten. Een stuk van mijn been op het blog? Of nog maar eens een daas van het internet gaan plukken? Of gewoon een foto maken van een levend exemplaar? Ik denk dat, mocht er een levend exemplaar in mijn buurt opduiken, ik eerst ga meppen eer ik toestemming ga vragen om een foto te nemen.

Mijn been dan maar? Of toch een deel ervan? Neen toch!