Ooit heb ik hier ergens op dat blog al de vermelding gehad dat ik er niet van houd dat honden staan te blaffen als ik op straat voorbijga. Honden, die hun erf bewaken hoeven niet alle voorbijgangers te gaan uitschelden.

Erger is het gesteld met honden die op dat ogenblik het erf afschieten, de voorbijgangers achterna. Een bepaalde wandeling in het Wat-was-dorp was zelfs helemaal ondoenbaar omdat er vier van die grote herders eeuwig en altijd los liepen en niet bepaald vriendelijk waren.

Nu waren het er geen vier, het was er maar één. Het was geen herder maar een Jack Russel. Hij kwam en de persoon die hem kwam terugroepen was niet veel groter, ze was hooguit drie. Het hondje was potdoof of het luisterde niet, ook niet toen ik me omdraaide en hem terug naar huis gebood. Toen ik enkele stappen in zijn richting zette, deinsde hij terug. Tja, van die wezens die in de rug aanvallen kan ik het krijgen.

En wat verder hadden we weer prijs. Een nors uitziende Franse buldog kwam op zijn kousevoeten achter ons. Ware het niet dat een schorre stem: “Rakki hier” had gebruld” we hadden het niet geweten. Misschien wel, want de schorre stem vervolgde: “hij is naar die mensen gelopen! Pasop dattem ni bet!”

En dat zouden we wel geweten hebben!