Ik ben ooit één keer naar de Boekenbeurs in Antwerpen geweest. Dat was voldoende. Ik houd niet van teveel mensen om me heen. Ik houd er niet van om in de massa te lopen. Het dringen en duwen en wringen bezorgen me een stekelig gevoel. Die ene keer op de Boekenbeurs had ik dan ook een gevoel van ontgoocheling.

Alle jaren voor mijn trouwen was mijn moeder er naartoe gegaan, maar ze had me nooit meegenomen. Ik had dan ook visioenen van boeken en boeken en nog meer boeken. Maar zo ging het daar helemaal niet. Het was er koud ingericht met witte schotten en vooral veel tafels waar je aan moest schuiven.

Nog veel later, toen ik merkte dat iedereen, maar dan ook iedereen die enige bekendheid genoot, een boek ging schrijven, schreef ik er een logske over: een boekenbeurs georganiseerd voor de verkoop op gezicht.

De mannen achter de gezichten hebben het nu dus ook begrepen.

En ik? Ik heb geen nood meer aan dé Boekenbeurs. Ik ga wel naar een echte boekenbeurs.