De tijd dat vrouwen thuis bevielen heb ik niet gekend. Maar van horen zeggen -meer bepaald door het te lezen- weet ik dat de geboorte in een kraamkliniek werd ingevoerd omdat er te veel moeders in de geboorte bleven. Zo noemde men dat toen.

De tijd dat pasgeborenen in een glazen kastje lagen heb ik wel gekend. Je mocht als moeder zelfs niet eens je eigen kind de fles geven, want ja, borstvoeding was bij mijn moeder uit den boze, ze had me er haast mee vergiftigd. En de verzorging van de boreling, daar kwam je als moeder ook niet aan te pas.

Bij de geboorte van mijn kinderen mocht ik echter wel al zelf de fles geven. Ze hadden toen mogelijk al te maken met een begin van het personeelstekort.

Ik denk, maar daar ben ik nu niet echt zeker van dat in de loop der jaren de tijdspanne wel werd aangepast, dat het werd teruggebracht van de tien dagen ten tijde van mijn moeder naar zeven. En neen, vroeger naar huis gaan zat er niet in! Zelfs niet als de zevende dag in een weekend zat.

Dat wou zeggen, in mijn geval dan toch, dat ik pas na een week het gevoel had dat ik een kind had gekregen. Dat werd ook al zo gezegd, je krijgt kinderen. Nu ja, bij Bollie was dat al veranderd, daar stond het kindje in een bedje op haar kamer.

Nu echter lees ik dat ze de verblijfsperiode -nu 4,5 dagen blijkbaar- nog willen inkrimpen tot vier dagen, mits goede medische behandeling thuis.

Ik heb een dubbel gevoel. Ik ben pro voor de gevallen waarin men weet dat de moeder thuis gerespecteerd zal worden, maar wat met de anderen? Diegenen die eens thuis weer de volle last van een huishouden op hun schouders gaan krijgen of nog andere toestanden?

Je kan niet iedereen beschermen, dat is niet alleen voor geboortes zo, maar iedereen over dezelfde kam scheren is net het tegenovergestelde van de verregaande betutteling van vroeger. De ene mens is de andere niet.