Twee mannen zaten aan een tafeltje in de ontbijtzaal. Eén van hen at in stilte. De andere daarentegen zat met oortjes in erg luid tegen zijn telefoon te praten. Hij was de hele tijd aan het woord. En aangezien hij in de ontbijtzaal zat, zat hij ondertussen ook nog voedsel in zijn mond te stoppen.

Het gesprek duurde en duurde en bleef maar duren. Wij konden elkaar niet verstaan en bovendien hoorde ik mezelf ook niet denken.

Ontbijten in alle rust. Dat vind ik toch niet te veel gevraagd. Maar wat doe je er aan?