Ooit, het begon zo iets van een vijf jaar geleden denk ik, had ik af en toe last van een pijnlijke schouder. Ik nam dan een pozeke Dafalgan of Ibuprofen en geleidelijk aan ging dat dan weg om een tijd later opnieuw te beginnen.

Nu was dat al een hele tijd geleden, niet dat ik er aan dacht, je vergeet dat gewoon, maar half september, op een evenement, had ik prijs. Het was terug. Ik had altijd al wel het vermoeden gehad dat het met de evenementen te maken had, gezien het verleden, maar wat de oorzaak kon zijn, daar had ik het raden naar tot ik die laatste dag mijn koffer greep en de 500m tussen het hotel en de auto wilde afleggen. De pijn sneed ineens als kerfde men met een beenhouwersmes. En ja, toen wist ik het wel. Al die keren dat ik die koffer had meegezeuld naar treinen, van treinen, naar hotels, van hotels. En nu had ik dat al anderhalf jaar niet meer gedaan, behalve nu die 500m.

Ik probeerde de andere arm, maar die wist me direct te vertellen dat hij net hetzelfde zou gaan doen. Ik heb het maar verbeten met het gedacht: “het zal wel doorgaan”. Het ging niet door. Dat deed het de vorige keren trouwens ook niet zo snel. Het had zijn tijd nodig.

Ik weet niet of het RSI is of een slijmbeursontsteking al wijzen de symptomen eerder het eerste aan. Het kan natuurlijk ook nog altijd om een geknelde zenuw gaan ook.

Ik neem nu Paracetamol omdat van Ibuprofen mijn bloeddruk verlaagt. Waarom ga ik daar niet mee naar de dokter? Omdat het in het verleden ook uit zichzelf overging. Omdat ik vrees dat die dokter gaat afkomen met een cortisonespuit en ik dat niet wil. Ik wil dat niet omdat ik van cortisonespuiten opblaas en dat Baskuul dan weer gaat dwarsliggen.

Maar de belangrijkste reden waarom ik dat niet wil is dat ik daar zo geweldig viesgezind kan van worden. Viesgezind jà, zoals slechtgehumeurd, kortaf, rap op mijn tenen getrapt. Ik ben dan echt niet het zonneke in huis en wie heeft daar het meeste last van denk je? Luc? Mogelijk. Maar ik kan dan zo verschrikkelijk boos zijn op mezelf omdat ik zo niet te genieten kan zijn.

De voorbije week ging het dan ineens pakken beter. Het is niet weg, maar hé, we zijn nu een viertal weken thuis door de winterstop. Een beetje rust zal -hopelijk- wonderen doen.