An liep gewoon met haar moeder en zus, op een gewone avond, door de Ikea. Nu is de Ikea niet mijn favoriete winkel waar ik zo maar eens zou door lopen. Maar An wel dus. En haar ma en haar zus ook.

En toen zag An daar plots bij de hoek met de koopjes een koelkast. Een koelkast, flink afgeprijsd, dat zag An, die zich zo rond die periode de fiere eigenaar van een nieuwe woning mocht noemen, wel zitten.

Niet alleen kan zo een koelkast niet in een boodschappentas van de Ikea maar ook niet in de auto, waar An ook de fiere bezitter van is. Alle geluk bij elkaar, kon die koelkast wel in de auto van An haar ma/zus. Ik was er niet bij, ik weet dus niet hoe het allemaal in zijn werk is gegaan om die koelkast in die auto te krijgen, maar dat is toch gelukt. En toen wou An naar buiten want de auto mét koelkast stond in de parkeergarage binnen.

Ma en zus vertrokken en -zoals gezegd- wou An naar de buitenparking, naar haar auto om ook te vertrekken. An liep de trap af, ze wou de lift niet nemen, An is nogal sportief, maar beneden kwam ze voor al die hekken te staan. In dit geval: gesloten hekken.

An liep terug naar boven waar ondertussen nergens nog een auto te bespeuren viel en een levende ziel ook al niet. Ze besloot dan maar om te roepen. Er moest daar toch nog ergens iemand zijn, zo meende ze. Ze riep: “Hallo! Hallo!” omdat, zoals ze later vertelde, “help! help!” toch zo dramatisch zou geklonken hebben.

Nu is zo een verhaal natuurlijk grappig … als het goed afloopt. Dat deed het wel, al deed de bewaker in kwestie net alsof de schuld bij An zou gelegen hebben. Want hij had de laatste auto afgewacht en had afgesloten. Met voetgangers in een parking had hij geen rekening gehouden.

Al bij al, An had een koelkast en wij gewoon een hilarisch verhaal.