Er is een kieken ontsnapt!

Het was een gebraden kieken.

Eigenlijk was het een stuk van de borst van een gebraden kieken.

Ik hoor het Slow nog zeggen, nadat ze hadden gegeten: “Ik ga de rest van die kip weg zetten of we moeten die niet meer weg zetten”. Daarbij wierp hij een vernietigende blik naar Karboenkel (Karboenkel en Slow gaan nogal dikwijls in de clinch). Hij zette dat bord met dat kieken in de koelkast en zette er een kom saus voor.

Toen mske daarna in de keuken kwam, stond de koelkast open! Slow controleerde de ganse zaak en zei: “Door die sauskom was die koelkast niet goed dicht”. Toen mske zich bukte om naar het bord met de kip te kijken, viel Slow zijn nikkel en vroeg hij met een heel beteuterd gezicht: “En die kip?” “Weg”, zei mske, met een hik van ’t lachen in haar keel!

Daarna heeft ze mij eens héél serieus aangekeken, toen ik kopke bolde voor haar voeten. Maar ik keek héél onschuldig terug.

Ik verraad niks! Spreken is zilver maar zwijgen is goud!