Ze hebben weer een nieuwe term uitgevonden. Het bundelt de nieuwe én klassieke media (Bron: De Redactie) in die mate dat we ons kunnen afvragen welk toestel we niet meer zouden kunnen missen.

Dat noemen ze nu digibesitas. Net of het een ziekte is. Neen! Het is een verslaving in het ergste geval maar meestal een gewoonte. En dan is de vraag: “Moeten we afkicken? (Bron: De Redactie.)

Voor wat mezelf betreft? Neen. FB en twitter heb ik nooit gewild en de toestellen zijn gebruiksvoorwerpen. Vroeger liep ik naar de kast met de encyclopedie van mijn vader en zocht wat ik wilde zoeken. Dit is handiger. Zeker dat deze encyclopedie bijgewerkt blijft terwijl een gedrukt exemplaar veroudert. De woordenboeken blijven nu ook in de kast. Alle gegevens, waar je anders moest voor telefoneren, zijn nu zo te vinden.

Wat anderen betreft? Ik zou het logisch vinden dat men van elke verslaving wil afkicken. Ik vind het storend, ja, dat al die telefoons wel vanzelf uit de broekzak, de rugzak of de sjakosj lijken te glijden, zelfs op plaatsen waar die niet thuis horen. Niets zo storend als een gesprekspartner die constant op dat scherm zit te kijken.

Maar ik vond het vroeger ook storend dat, als je ergens werd uitgenodigd, de televisie de hele tijd aanstond én bekeken werd, of dat ze bij mij op bezoek kwamen en vroegen om die televisie aan te zetten, waarbij je zelfs moest zwijgen om te luisteren wat het kaske te vertellen had. Maar toen was ik diegene die lastig was.

Een Nederlandse bakker gaat de klanten die met de telefoon in de weer zijn laten wachten.

Volgende quote vinden wij dan weer erg eenzijdig.

Het is heel erg storend. Je voelt je echt behandeld als oud vuil als mensen bellen terwijl jij daar staat af te rekenen.

Want, zo voelen klanten zich soms ook.