Een week geleden na de eerste ontzetting en ongeloof, schreef ik:

Lafheid valt niet uit te leggen
Te veel woorden die niets zeggen
Stilte …

Maar toch! Het deed me deugd, ergens eind vorige week, te lezen dat President Obama zijn medeleven uitsprak met de Belgen.

De Belgen? Dat is toch dat volk dat niets voor elkaar krijgt? Want na de aanslag wist iedereen dat die zou plaatsvinden, behalve de Belgen. Hopelijk leest men -tussen de lijnen- de sarcastische toon die ik in deze zin leg. Want als iedereen het wist, behalve die Belgen, waarom heeft die iedereen dan niet ingegrepen?

Neen! Daar staan ze weer met hun betuttelend denigrerend vingerke. En die pers van ons gaat er in mee. In plaats van uit te zoeken hoe in de toekomst dit soort drama’s te vermijden, gaat de politiek in het verleden kijken, zoeken wie toch maar de schuld zou kunnen krijgen.

En de schuld? Dat zijn zij, die een verkeerde kronkel in hun hoofd hebben, die doden om te doden, die kapot maken voor de kick.

Iedereen dekt zich alleen maar in of promoot alleen zichzelf. Medeleven vind ik daarin ver te zoeken.

Ooit knipte ik columns uit een krantje, op voorwaarde dat ze me aanspraken of een boodschap inhielden. Jammer genoeg heb ik die eens weggegooid (vrees ik).

Daar was er eentje bij die het had over de doden van de oorlogen van de voorbije eeuwen in cijfers. In het begin waren het enkel soldaten, daarna vielen er burgerslachtoffers, meer en meer burgers en het stukje eindigde met te zeggen dat we bij de volgende oorlog maar beter soldaat konden zijn dan burger … Iets om stil bij te staan.

Cijfers? We kunnen het aantal slachtoffers van alle aanslagen gaan opsommen, te beginnen met 9/11, de metro in Londen, in Madrid, Frankrijk, maar ook in Ankara, in Syrië, Iran, … Ik ga hier niet alle aanslagen vermelden met de kans op zere tenen te trappen. Maar zere tenen genezen wel.

Maar één cijfer kennen we niet: het aantal slachtoffers dat niet gevallen is omdat de Belgen verhinderd hebben dat die kerel en zijn kornuiten een raid in Brussel uitvoerden zoals in Parijs. Ook iets om stil bij te staan.

Verder rest er niets anders dan verdriet. Verdriet om zoveel nutteloos leed. De aanslag in Brussel zal nog heel lang voelbaar zijn voor diegenen die jarenlang moeten revalideren, voor diegenen die iemand verloren en ja, ook voor de Belgen.

Om te eindigen verwijs ik naar een mooi stukje, geschreven door Bart Schouppe: