In een tijd, heel lang vervlogen, schreven de meisjes van mijn klas kerstkaartjes, waarop ik dan een antwoord mocht sturen. Op eigen initiatief? Dat wou mijn moeder niet. Zij noemde dat bedelen om een antwoord.

Later leek het wel of die kerstkaarten helemaal van de aardbol verdwenen waren en werden er geen meer geschreven.

Pas enkele jaren terug, we woonden hier al, nam ik de draad weer op. Ik schreef kerstkaartjes. En ja, er waren er die enkel terug stuurden. Dat deerde me niet. Ik vroeg die wensen niet, ik zond ze omdat ik het prettig vond om de mensen het beste te wensen.

Omwille van de gebeurtenissen van het voorbije jaar besloot ik dit jaar geen kerstkaarten te schrijven … allee minder kerstkaarten te schrijven … allee alleen te antwoorden … allee ik zal wel zien …

Uiteindelijk heb ik enkel enkele adressen uit de lijst geschrapt en zijn de kerstkaartjes verzonden. Als enkele exemplaren van de mensheid een beetje rot gaan doen is het zeker geen antwoord om in het algemeen rot te gaan doen. Er zijn nog altijd de anderen.