We zaten pauze te houden. Luc aan de korte kant van de tafel, aan het begin van het lange eind zat ik. Naast mij schoven de collega’s aan. Dat gaat meestal altijd zo.

De vrouw, die tijdelijk mee kwam werken, nam een stoel, plantte die compleet op de hoek tussen mij en Luc in en mijn nekharen gingen rechtstaan. Ze zei niets, ze zat daar alleen maar te staren.

Wij zegden ook niets, al was er plaats genoeg aan de grotere tafel. En met “we zegden niets” bedoel ik niet alleen dat we er geen opmerking over maakten maar ook dat Luc en ik niets meer tegen elkaar zegden. Na de pauze gaf ik de stoel een zet zodat hij enkele meters verder stond.

Bij de middagpauze nam het mens doodgemoedereerd de stoel terug en deed krak het zelfde. De collega’s lachten er om. Ik dreigde met een French Kiss ten aanschouwe van iedereen als dat zich nog eens zou voordoen.

Bij de namiddagpauze echter zette ik mijn stoel gewoon óók aan de korte kant van de tafel zodat ik bijna bij Luc op schoot zat en schoven de collega’s gewoon aan. De vrouw stond wat onbeholpen rond te draaien en zette zich dan maar, zij het een beetje afgezonderd, bij aan de grotere tafel.

Eigenlijk vond ik het zielig. Dat zei ik ook. R. beaamde maar zei ook: “maar jà …” wat precies het onbestemde gevoel weergaf dat ik ook had.

En dan was er de man die op zondagavond kwam helpen afbouwen. Een collega verwittigde me, ze zei: “hij stinkt verschrikkelijk”. Dat was zo. Eigenlijk was het nóg erger, je kon niet ademen in zijn buurt. Bovendien was hij boven zijn theewater, hoog erboven. Hij was compleet en poepeloere zat.

Bij de pauze … ja precies. Ik heb hem doorgestuurd. Ik heb hem naar de andere tafel verwezen.

Blijkbaar was hij een gekende dakloze. En daklozen? Dat vind ik nu precies een groep die hulp moet krijgen.

Anderzijds vraag ik me af hoe de man het voor elkaar kreeg zich voor het werk op te geven via een pc maar geen kans zag even te douchen of een zondag drankloos te blijven.

Hij vertrok na de pauze. Op eigen initiatief? Of aangespoord? Ik wil het niet weten.