Na de opbouw van het eerste evenement na het begin van ons pensioen was er een oef-gevoel. Dat kwam telkens weer terug na elk van de volgende evenementen.

We genoten van de vrije dagen, we lummelden, lazen, keken TV, …

Ik vroeg me af hoe lang die oef-periode zou duren. Want zo je hele gepensioneerde leven lummelen, lezen, en TV-kijken, dat kon toch ook de bedoeling niet zijn.

In het begin van deze week begon het te kittelen, je weet wel, dat gevoel als je zin krijgt om iets te gaan presteren.

We gaan eindelijk eens de herinrichting van het huis aanpakken, te beginnen met de badkamervloer. Alleen moesten we eerst nog even een recent waterlek herstellen. En daar hadden we zo geen zin in, gezien het omslachtige van dat karweitje.

Luc toog op zoek naar een aangepast gereedschap, wat uitdraaide op een nutteloos bezoek aan de lokale Doe-Het-Zelf-zaak.

En ineens dacht ik aan de vleeshaken. Die lagen hier toen we het huis kochten en ze liggen er nog: grote vleeshaken, kleinere vleeshaken, kleine vleeshaken. Daarmee moest het toch lukken.

Het lukte. Bak er af, lek gedicht, bak er aan. Een kwartiertje werk. Volgende week op tocht om de gewenste vloerbekleding te kiezen.

Maar mogelijk komen er nog wel periodes met kleine oefkes … zo na de opbouw van een evenement of als de badkamervloer er ligt.