Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

De traditie

Vandaag is het Verloren Maandag, blijkbaar een Belgische traditie maar vooral in het Antwerpse in stand gehouden.

Ik heb daar eigenlijk nooit mee te maken gekregen, maar Luc wel. Die heeft er ondertussen al die jaren, dat wij samen waren, voor gezorgd dat dat hier ook niet vergeten wordt.

Bij Verloren Maandag horen worstenbroodjes en appelbollen. En daar gaat Luc vandaag voor zorgen.

Aangezien ik hier een foto bij wou zetten en de traktatie van vandaag nog komende is, hielden we vorige vrijdag al eens algemene repetitie.

Of daar ook wensen bijhoren weet ik niet. Ik zou zeggen: “smakelijk!”

Previous

De jaarlijkse leegte

Next

Wat verloren gaat

12 Comments

  1. Nooit van gehoord. Ik heb zo het gevoel dat er meer dan 1 verloren maandag is per jaar. ?

    • ms

      Er zijn ook de pannekoeken met Lichtmis.

      En Luc die wacht niet op Verloren Maandag om worstenbroodjes te eten. Maar met Verloren Maandag zijn er in Antwerpen zaken waar je het gratis krijgt.

  2. Kende ik ook niet. Ik heb altijd gemeend dat worstenbroodjes typisch Nederlands-Brabants waren.
    Een repetitie is een heel goed idee 🙂

    • ms

      We moeten de traditie in ere houden natuurlijk.

      Daarmee dat Rubens die mollige vrouwen vond om te schilderen.

  3. Ik had gedacht dat men op zo’n dag ‘verloren brood=wentelteefjes’ zou maken…

  4. ms

    Wentelteefjes zijn enkel in bepaalde streken als verloren brood gekend. Anderen -waaronder wij- noemen dat gewonnen brood.

    De logica achter beide is juist.

    • Grappig hoe wij dat al altijd boterhamkoeken genoemd hebben… Elke keer dat ik daarover spreek tegen mensen buiten ons gezin, moet ik twee seconden nadenken zodat ik 1 van de drie andere opties zeg!

  5. Ahaaa, nu snap ik waarom onze bakker vrijdag vol worstenbrood lag… Voor de generale repetitie! 😀
    Gisteren nog opgezocht wat er was met worstenbroodjes in januari. 😉 Nu heb ik daar ook wel zin in!

Wat denkte daarvan?

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén