Als een mens zo eens een uitstap doet waarbij hij ’s morgens na het ontbijt vertrekt en tegen ’s avonds ergens verwacht wordt om aan tafel te schuiven, zit die eigenste mens -in ons geval twee- met de vraag wat die ’s middags gaat eten.

Luc vraagt dan wel of we boterhammen gaan meenemen. Boterhammen drogen uit. Het is dan ook hoogst uitzonderlijk en vooral gemakshalve dat ik eens “ja” zou zeggen. Meestal zeg ik: “neen, we zien wel onderweg”.

Niet dat bovengenoemde situatie zich zo dikwijls voordoet, maar het kan gebeuren.

De laatste keer was Luc, terwijl ik bij de kapper was -want ja, mijn weelderige haardos vergt een kapper die niet dicht bij huis kapt- had Luc wat maagvulsel gehaald.

Hij toverde een doos rozijnenkoeken te voorschijn. En lekker dat die waren! Lekker! “Van de Lidl” zei hij toen ik vroeg vanwaar die kwamen. Wij komen ook haast nooit meer in de Lidl, vroeger wel, voor wij in Landen ook een Colruyt hadden, maar sedertdien … sporadisch.

Gisterenmorgen stonden er rozijnenkoeken op tafel. “Van de Lidl?” vroeg ik. “Van de Aldi” zij Luc.

Wat blijkt nu? Hij was bij de Lidl binnengelopen en was daar tot het besef gekomen dat hij vorige keer die rozijnenkoeken niet bij Lidl maar bij Aldi had gehaald. En ja, hij was zo vroeg dat er nog niemand aan de kassa stond en die kassa was afgesloten met een hekje zodat hij iemand had moeten vragen om hem er uit te laten.

“Ik moest voor iemand iets halen” had hij gezegd “maar ik heb me van winkel vergist”.

Een mooi verhaal om de zaterdag te beginnen. Met Luc zal ik me niet snel dood vervelen.

En dan nog rozijnenkoeken. En lekker dat die waren! Lekker!