Het zal nu ongeveer drie jaar zijn zeker, dat Luc en ik beiden een bril dragen. Een bril om altijd te dragen, bedoel ik, want vóór die drie jaar hadden we wel al een leesbril, maar dat is een ander verhaal.

Sedert geruime tijd echter merkten we dat we problemen kregen bij het zwemmen. Niet echt tijdens het zwemmen maar met de kastjes om je spullen in op te bergen. Die zijn voorzien van een slot en afhankelijk van het zwembad heb je dan een geweven bandje met een cijfer er op, een rubberen bandje met een cijfer er op, tot zelfs een cijferslot.

Wat is het probleem? Wel de bril moet IN het kastje. Op zich is dat geen probleem. Je bekijkt het nummer vóór je afsluit en je visualiseert de locatie van het kastje. Bij ons in Landen is dat gemakkelijk. Bij Sunparks iets minder, er zijn meer kastjes.

Die keer in Oostappen moesten we aan Amke vragen om de -minuscule- toetsjes van het cijferslot in te drukken.

Al bij al, het ging. En in Oostappen zouden we sowieso niet weer gaan zwemmen.

Maar er kwam geleidelijk aan wat meer bij kijken. Zo een bril verscherpt je zicht, dat is duidelijk. Maar ik begon mezelf een beetje een oud besje te voelen toen ik de reling moest gebruiken omdat in me onzeker voelde als ik een trapje af moest. Wat was er loos? Dieptezicht?

Luc begon er over, daar ergens tussen al het voorgaande in. Hij wou een zwembril met versterkte glazen. In het begin heb ik het weggelachen. Maar toen ik me vorige keer in Sunparks vasthield om in het ontsmettingsbadje voor de voeten te stappen, heb ik toch ook even gedacht: “mens wat word ik oud!” Natuurlijk is dat niet zo!

Zodoende hebben we nu zwembrillen met versterkte glazen. Ze zijn niet verkrijgbaar met een optometrische afwijking van een half na de komma en zijn niet multifocaal.

Dat geeft niet. We zijn niet zinnens om aan onderwaterlezen te gaan doen.