Ondanks het feit dat ik de korte sprieten grijs die op mijn hoofd staan nogal smalend mijn weelderige haardos noemde, is er dus helemaal geen sprake van een weelderige haardos.

Vroeger wel, toen was het lang en zat de krul er in. Nu is het dun, is ook dun gezaaid en heeft enkel krul genoeg om het dwars te laten staan. Dat deed het trouwens altijd al. Dat dwarse zit in mijn natuur, dus ook in mijn haren.

Ondanks dat een korte snit dus eigenlijk een gemakkelijkheidsoplossing lijkt, is het dat niet. Ik vind op een doenbare afstand geen enkele kapper die er in slaagt dat haar zo te knippen dat het ergens op lijkt.

Ik moet naar een gerenommeerde kapper in Antwerpen die er in slaagt om al die dwarse haartjes hun eigen zin te laten doen, zonder dat het zichtbaar is dat ze hun eigen zin doen.

Eigenlijk zet ze wel de stekels achter op mijn hoofd recht en zegt dat ik dat ook moet doen. Dat staat hipper. Dat is haar mening maar dat zie ik dan weer niet zo zitten. Ouwerwets als ik ben, wil ik dat het achteraan onderaan een beetje rond naar binnen krult. Ik maak mezelf dus wijs dat het dat doet -waarschijnlijk niet- maar zien doe ik het toch niet.

We plannen dan wel één en ander in het Antwerpse om niet enkel en alleen voor mijn paar sprieten zover te rijden.

Waarom vertel ik dat nu? Omdat ik telkens, in de stresserende heenrit, mezelf beloof dat ik niet meer in de file ga staan voor een haarsnit. En file is er altijd. Ik vond nog geen antwoord op de vraag wanneer je fileloos in Antwerpen geraakt tijdens de werkuren van de kapper.

Dat is een belofte die al gebroken wordt eens ik bij de kapper buiten ben. Want in de spiegel van de auto kijkend ben ik weer zo blij dat die rebellen hierboven weer wat gefatsoeneerd zijn dat ik het risico niet wil lopen dat er weer één of andere een fiasco van maakt.