Op het laatste evenement dat we opbouwden, intussen haast twee weken geleden, kreeg Luc een splinter in zijn hand -in Lucs dialect: een splinster- net vooraan bij de aanzet van zijn wijsvinger. R. had die onmiddellijk verwijderd.

De plek bleef echter pijnlijk en verzwoor. Ik ried Luc aan er zwarte zalf -in Nederland trekzalf- op te doen, maar hij bleef klagen en vertrok van pijn als ik er nog maar naar wees.

Begin de voorbije week, nadat de verzwering gestopt was, begon hij te vermoeden dat er nog wat van de splinter was overgebleven. Zichtbaar was dat echter niet. En nog steeds kon ik bij het TV-kijken niet onverhoeds zijn hand pakken zonder dat hij zei: “pas op, mijn pijntje”.

“Hoe krijg ik het er uit?” vroeg hij zich af. En weer ried ik hem die zwarte zalf aan en zei dat hij kon proberen als de huid zacht was na een nachtje trekken.

Vrijdagavond haalde hij het ding er uit. Eerlijk, ik was geschrokken van de grootte. Je zou nu denken dat zo een grote er makkelijker uit komt dan een kleintje van een speldeprik groot. Nu maar hopen dat het niet weer gaat verzweren.