Toeval? Toeval!

Hier kan nooit iets van een leien dakje lopen. Altijd weer zijn er bizarre omstandigheden en toevallige toevalligheden. Nu ook weer.

We parkeren de auto en Luc zegt: “ze zijn er al”. “Ze” dat zijn in dit geval Zoneke en Querida. We hadden afgesproken in het restaurant.

We lopen naar de deur en ik bekijk de daar geparkeerde auto nog eens goed. Jawel, kleur en merk dat hadden we al gezien, maar ook de verdeler was juist. De nummerplaat kon ik niet controleren, na de autowissel ken ik die niet meer.

Binnen geven we aan dat we met vier zijn maar … De gastvrouw begrijpt het, zelfs zonder dat we de zin afmaken en toont ons een tafeltje waar twee mensen zitten. Ik zeg: “neen, dat zijn ze niet”. De vrouw zegt nogmaals dat die mensen ook nog op twee mensen wachten.

Dat kan zijn, maar die mensen zijn niet Zoneke en Querida. En dat kunnen wij toch wel weten.

We krijgen dan maar een ander tafeltje voor vier, kijken nog eens goed rond en zien, door het raam, Zoneke en Querida net uit de auto stappen. Haar auto.

Natuurlijk zal die verdeler wel meer dan één auto van dat model en méér dan één auto van die kleur verkocht hebben. Mogelijk ook méér dan één auto van dat model mét die kleur. Maar dat die dan net, in volle zicht, pal voor de deur van het restaurant waar wij afspreken geparkeerd staat, dat kan je toch wel een toeval noemen.

Zoals ook alle jaren, maar dan op 13 maart, is Zoneke jarig en dat vierden we vorige vrijdag al … op zijn Mexicaans.