Het is eindelijk een feit, want het werd uiteindelijk een zaak van lange adem. Maar gisteren werden de laatste formaliteiten afgerond en kan ik zeggen dat mijn oren weer helemaal van mezelf zijn.

Ik nam bij aanvang een verkeerde start, kwam bij een ernstig lijkende oor-zaak terecht en viel haast plat achterover van de prijs die ik, na tussenkomst van de ziekenkas, nog mocht ophoesten. We gaan dat niet in detail vertellen. Als het zo zat wou ik al helemaal geen hoorapparaatjes.

Natuurlijk kon ik ook voor het ziekenkasmodel -bij de brillen is dat het brilleke van John Lennon- kiezen, waarover ik die avond aan Zoneke whatsappte: “het is goedkoper maar ik peis dat een koperen hoorn nog minder opvalt”.

Luc liet het er niet bij zitten. Hij ging opzoeken en kwam op de site terecht waar ik de helft minder zou moeten betalen. Het proces werd opgestart en na een poos kon ik ze afhalen. Wat me vooral verraste was de muziek waarvan ik had gevonden dat hij, na al die jaren, flets was gaan klinken. Die was nu ineens weer sprankelend. Dat kwam omdat ik weer meer hoge instrumenten hoorde.

Na anderhalve maand geleidelijk aan afstellen later liep ik in het veld te wandelen en foto’s te nemen toen ik ineens zei: “mijn fototoestel piept”. Dat wist ik wel, dat had men mij gezegd dat het toestel een signaal gaf als het scherp stond alleen … ik had het nooit eerder gehoord.

Ondertussen zijn ze volledig afgesteld. De lage tonen werden aangepast zodat de balans in evenwicht is. Die lage geluiden zijn nu minder storend.

Wat me nu echter opvalt is dat er heel veel mensen zijn die vragen om iets te herhalen en dat terwijl ik dat niet meer hoef te doen.

Ik versta haast alles en iedereen … behalve die ene kerel die achter mijn rug staat te fluisteren, die hoor ik niet. Hij gebruikt mijn slechter horen als argument om te vertellen dat ik hem niet wil begroeten. De doerak!