Sedert een poos word ik geteisterd door een immerdurende jeuk in mijn oren. Ik zocht het even op. Als één van de oorzaken wordt een gebruik van interne oordopjes genoemd.

In de beginjaren van mijn loopbaan als zelfstandige gebruikte ik die dingen wel, later ondergingen koptelefoons heel wat wijzigingen. Maar het euvel zou dus al zo oud kunnen zijn.

Nu was ik helemaal geen gebruiker van oorstokjes. Maar sedert mijn oren zo gingen jeuken gebruikte ik ze wel. Niet goed dus. Weg ermee!

Bovendien had ik een hekel aan het bekijken van Nederlandstalige feuilletons op TV. Hoe graag ik Koen De Bouw ook bezig zie en hoe ik ook kan genieten van de manier waarop hij Professor T. ten tonele voert, ik keek niet graag. Ik versta de meeste van die acteurs niet, hoe luid de TV ook staat. Te luid, vrees ik, als ik de achtergrondmuziek hoor schallen.

Maar als ik tweemaal meemaak dat iemand me begroet en ik het niet hoor, moet ik eens verder gaan denken. Dan zijn er twee mogelijkheden. De groet werd gefluisterd of er is iets meer loos met mijn oren.

Ik kreeg zo een vragenlijst te zien op internet en tot mijn grote ontsteltenis zaten daar vragen bij zoals: “moet je soms vragen om te herhalen in een gesprek?” en “mijd je groepsgesprekken omdat je ze toch niet kan volgen?” En vind je dat mensen te snel praten?” Er waren er nog die ik met “ja” mocht beantwoorden.

Ik moest dus maar eens werk gaan maken van mijn oren. Wat ik deed.

Ik vraag me nu af of ik nog meer mankeliete onderdelen van mijn ouders geërfd heb.

Het is een beetje genoeg geweest. De laatste maanden waren niet bepaald de meest vrolijke.