Het begon al goed, daar aan het T-kruispunt. Meestal gaan we daar naar links, richting Tienen. Meestal staat daar een tractor voor ons, die natuurlijk ook naar links moet.

Gisteren stond er de tractor maar wij moesten naar rechts, schuinover. Ik voorspelde het al, ik zei: “wedden dat …” Jammer dat Luc er niet op inging, ik hadde gewonnen. Hij ging ook naar rechts. Even dacht ik: “we zijn er vanaf” maar neen, het heerschap blokkeerde het rechter- en het middenbaanvak.

En toen werd het groen. Die tractor vertrok, wham! schuin over de straat in. Hij scheerde vlak voor de bus door, die op dat ogenblik ook al groen had en bovendien voorrang.

De spiegel van de bus knalde de zijkant in, de bus stopte. De tractor tufte verder.

Ik noteerde de nummerplaat, maar dan bedacht ik me. Ooit hebben we drie zaken gehad met “De Lijn”. Ze hebben ons laten stikken. Ze zoeken het nu ook maar uit.

Aan het volgende T-kruispunt, in Neerlinter, was wat gaande. Het kruispunt leek wel vol te staan. En dat voor een erg landelijke weg.

Dichterbij gekomen waren het geen werken, zoals ik halvelings vreesde. De politie was ter plaatse. Wat terzijde stonden enkele mensen naar het zwaar gehavende wrak te kijken dat waarschijnlijk eens hun auto was maar nu was teruggebracht tot een hoop schroot die daar in de gracht stak.

“Hoe komt die in die gracht terecht?” vroeg ik me af. “De andere staat daar op de depannage” zei Luc. Die zag ik niet, dat was achter mij.

We stopten niet, ik nam geen foto, we zijn geen ramptoeristen.

Gelukkig kwam er geen T-kruispunt meer, enkel een rond punt.