We liepen daar in Diksmuide met ons beidjes te wandelen toen we op verre afstand reeds de fietsen zagen staan. Eén ervan stond tegen een oorlogsmonument gestald, waarvan wij vonden dat het toch maar getuigde van weinig respect. Hoe dichter we kwamen hoe meer we ons afvroegen wie daar toch zo lang toch in een ruïne kon vertoeven.

Ze zaten daar en ze dronken. Ze waren geen pubers meer, maar volwassen? Dat is nog zeer de vraag.

Luc en ik gaan geen ommetje maken. Als wij die ruïne willen bekijken, dan zullen wij die ruïne bekijken. Nu was het mij al opgevallen dat telkens die ene iets zei de anderen steelse blikken op ons wierpen en in een luid lachen uitbarsten. De eerste keer negeerde ik. De tweede keer ook.

De derde … oeh … mijn steeds op de loer liggende automatische piloot schoot in actie. Ik keek hen recht aan en zei: “ik weet wel dat jullie ons uitlachen. Ik zie dat wel. Ik ben niet achterlijk.”

Het viel me mee dat die ene zich een beetje leek te schamen.

Ik gooide er nog een: “dement misschien wel al een beetje, maar zeker niet achterlijk” achterna.

Ze waren ineens erg stil en we vervolgden onze weg en ik voelde me goed.

Ik weet het, misschien zie ik er belachelijk uit met mijn mannenshort en mijn korte dikke beentjes in mijn stoere schoenen er onder. Maar dat is nu precies vrijheid: ik kies voor mijn gemak, ook bij het wandelen en die mannenshorts zitten comfortabel. Bovendien zijn ze een tikje te groot na een paar kilo’s minder. Ik moet ze dan ook strikken in de lenden.

Het zijn niet alleen jonkies die dat ridicuul vinden. Ooit was er een koppel van onze leeftijd waarvan de vrouw ook en passant een opmerking maakte. Het was koud en het regende. Ik loop liever met met blote benen door de regen dan dan met een lange broek. Benen kan je namelijk afdrogen.

Soms is mijn automatische piloot een handig stukje gereedschap, want had het aan mijn opvoeding gelegen, ik zou niets gezegd hebben en daarna had het binnenin blijven vreten dat ik me maar waar voor schut had laten zetten.