Jaren geleden was ik welpenleidster. Nooit ofte nooit heb ik eigenaardig opgekeken omdat één van de medeleidsters een huis huurde samen met een ander meisje. Nooit ofte nooit heb ik geweten dat er gefluisterd werd. Wij accepteerden dat, zomaar.

Zo was het ook met de broer van de klasgenote die met de hele klas bevriend was, maar geen liefje had. Wij accepteerden dat, ook zomaar.

Het was toen niet zoals het moest zijn, maar het gefluister heb ik pas weten beginnen toen een vader van drie meisjes ineens zijn gezin in de steek liet en er vandoor ging met een man. Die kindjes, ocharm, stonden ineens verweesd te kijken naar al die heimelijke blikken.

Ik begrijp het eigenlijk niet goed meer. Ik begrijp dus niet als je scoutsleider bent, waarom de hele goegemeente moet weten met wie je het doet of wil doen. Vroeger was er een verregaande discretie, nu een te sterke belichting van slechts één facet van je zijn. Bron: VRT NWS.

Dat je nu blijkbaar als eerste kennisgeving moet aangeven waar je seksuele interesses liggen, het gaat me eigenlijk wat ver. Net of je enkel geaccepteerd kan worden nadat je te pas en te onpas je private leven te grabbel gooit.

Ik was een welpenleidster en mijn liefdesleven was van mij alleen. En daar ben ik trots op.