Ooit heeft het me meer dan geërgerd. Maar ergens in het verleden is het gestopt en ik heb er nooit meer bij stil gestaan. Vorige week hadden we weer prijs.

We liepen de Veritas binnen en achter de toonbank stond een uitermate verveeld kind zich uitermate te vervelen. In de winkel zelf liepen enkele mensen, verspreid over de volledige oppervlakte.

Wij stapten naar de stand waar ik, enkele dagen voordien, een halsketting had zien hangen maar niet had gekocht. Nu we terug in de buurt waren, ging ik die nog eens van dichterbij bestuderen.

Het wicht verliet de toonbank en kwam in de stand de halskettingen goed hangen, als ze al moesten goed gehangen worden.

Ik besloot de ketting niet te nemen, de afwerking zinde me niet en ik vreesde voor de fijne stof van de nieuwe bloes.

Ik liep dan maar naar de korte sokken die Luc me aanwees. Ik vond mijn maat niet zo direct, maar blijkbaar hingen die sokken nu ook ineens allemaal wat scheef en diende de winkeljuffrouw ze recht te hangen.

“Verdorie!” zei ik, toen ik zag dat we in de rayon van de mannensokken beland waren en keerde de hoek om waar ik vermoedde de damessokken te vinden. En ja, ook deze sokken dienden even op orde gehangen te worden.

Zoals gezegd, vroeger werd ik er kriegelig door en zou ik zo de winkel uitgestoomd zijn. Nu wilde ik gewoon die korte sokken.

Gelukkig begaf één der andere aanwezigen zich naar de kassa waardoor het kind haar oppasronde moest opschorten.

Probeer maar eens iemand te vinden als je hulp nodig hebt.