Zoek
Ergens in de loop der jaren ben ik iets kwijt geraakt. Ik weet niet wanneer en ik weet niet hoe.
Maar ooit, lang geleden, was het toch de gewoonte dat je dankjewel zei als iemand je een gelukkige verjaardag zei? Lang geleden? Ik doe het nog, al blijven er niet zo heel veel meer over die me nog een gelukkige verjaardag wensen.
Dat wordt nu wel nog gedaan als je dat persoonlijk doet. Maar je ziet haast niemand nog persoonlijk, noch ga je elk jaar met de verjaardagen langs. Verdere familieleden en vrienden krijgen dus een smske. En daarna begin je je af te vragen of het wel toegekomen is, of ze niet van nummer veranderd zijn. Mogelijk hoort dat niet bij de normale omgang, maar er wordt wel over heel andere zaken ge-smst, waar ik dan geen boodschap aan heb en er korte metten mee maak.
Het resultaat is simpel. Wie mij op mijn verjaardag vergeet en niet reageert op een wens van mij, is in mijn ogen niet geïnteresseerd. Daaruit volgt dat ik geen verjaardagswens meer zend.
Maar nu was die verjaardagskalender toch gelinkt aan mijn contactpersonen en kreeg ik telkens, soms al de dag op voorhand, het bericht dat ik het niet mocht vergeten. Over krijtelijk gesproken.
Ik heb de verjaardagskalender uitgeschakeld en manueel al diegenen ingevoerd die er nog wel ene mogen verwachten.
En geloof me, dat is niet omdat zij er me ook nog een zouden wensen. Ik heb al meer aangehaald dat het ooit één van de ellendigste dagen van het jaar was. Nu niet meer, omdat ik vind dat het er niet meer toe doet.
Matroos Beek
Bepaalde wijnen worden alleen maar beter met de jaren!
ms
Naar het schijnt, maar het is nu al enkele jaren dat ik haast geen wijn meer drink. Zo af en toe nog eens een glaasje zoete witte, maar dan ook heel af en toe.
De laatste af en toe is ondertussen ook al meer dan een jaar geleden. Wijn zegt me eigenlijk nog weinig.
Matroos Beek
Ik ben ook geen wijndrinker. Hoogstens 1 glaasje bij het eten. Maar nooit rood.
ms
Vroeger wel bij het eten, ook nooit rood. Nu helemaal niet meer.
annaberg
Een moeilijke. Mijn vader laat al drie jaar niets van zich horen en heeft eigenlijk al veel langer geleden op mijn ziel getrapt door onze gehandicapte zoon niet als een volwaardig kleinkind te beschouwen. Alleen op mijn verjaardag – een dag die hij belangrijk vindt omdat het de Vlaamse feestdag is – stuurt hij een sms met “gelukkige verjaardag, dochter”. Ik weet dat hij dan een dankuwel verwacht, om zichzelf te paaien. Voor mij is het dan telkens een dilemma: doe ik het of doe ik het niet, reageren. Anderzijds … als iemand je een sms met wensen stuurt, vind ik het maar normaal dat je daarop antwoordt. Zo werkt wederkerige communicatie nu eenmaal.
ms
Wij zijn zo opgevoed. En als iemand niet reageert zoals wij dat, volgens onze opvoeding, verwachten dan laten we dat ook zozo net precies omdat dat ook in dat pakket opvoeding vervat zat.
Maar, als anderen nog maar dènken dat ze iets te kort gedaan zijn, krijg ik dan, zij het al lachend, de bal in mijn gezicht geworpen.
Zo kreeg ik te horen dat mijn goed geheugen ook dàt niet meer was aangezien ik de verjaardag van een aangetrouwd familielid vergat. Ik toonde mijn gsm waar de verstuurde verjaardagswensen nog steeds vermeld stonden om als antwoord te krijgen: “ah maar! Zij is niet zo van de gsm, ze heeft hem nog niet bekeken. Ik vertaal dat dan als: “stuur die wensen zoals zij dat wenst”.
Niets om me druk over te maken natuurlijk maar het lijkt wel of iedereen aanspraak maakt op mijn aandacht en eens ze die gehad hebben, het helemaal stopt.
Hoe ik zou reageren mocht iemand één van mijn kinderen als niet volwaardig beschouwen, ik weet het niet. Maar ik kan er me wel iets bij voorstellen. Dat hij die mening toegedaan is, is op zich al verschrikkelijk, maar het feit dat hij zijn eigen dochter daarmee ook nog gaat kwetsen is een vader onwaardig.
annaberg
Ik kan het moeilijk beschrijven. Sinds de burn-out kies ik heel bewust wie ik aandacht geef en wie niet en dat helpt.
Bertie
Een bedankje is normaal, van de paar mensen die ik feliciteer krijg ik die ook, de rest ben ik ‘vergeten’. Niet allen zijn ondankbaar, ze vergeten het gewoon of zijn het van huis uit niet gewend. Jammer.
We wisselen onderling nog weinig felicitaties uit en dan het liefst telefonisch of persoonlijk.
ms
Opvoeding? Het kan gedeeltelijk daaraan liggen, maar een groot deel is ook gemakzucht.
Rob Alberts
Even terug schreef ik over dankjewel zeggen.
Het kan en mag geen moeite kosten.
Verjaardagen zeggen mij echter zeer weinig.
Vriendelijke groet,
ms
Een bedankje kost geen moeite, volgens mij toch niet.
elsjeveth
Het kan je blij maken een bedankje weg te geven. Kost niets en de ontvanger gaat in vele gevallen glunderen.
ms
Precies! Het kost niets. Maar het is tenslotte geen verplichting. De wens trouwens ook niet.