Ergens in de loop der jaren ben ik iets kwijt geraakt. Ik weet niet wanneer en ik weet niet hoe.

Maar ooit, lang geleden, was het toch de gewoonte dat je dankjewel zei als iemand je een gelukkige verjaardag zei? Lang geleden? Ik doe het nog, al blijven er niet zo heel veel meer over die me nog een gelukkige verjaardag wensen.

Dat wordt nu wel nog gedaan als je dat persoonlijk doet. Maar je ziet haast niemand nog persoonlijk, noch ga je elk jaar met de verjaardagen langs. Verdere familieleden en vrienden krijgen dus een smske. En daarna begin je je af te vragen of het wel toegekomen is, of ze niet van nummer veranderd zijn. Mogelijk hoort dat niet bij de normale omgang, maar er wordt wel over heel andere zaken ge-smst, waar ik dan geen boodschap aan heb en er korte metten mee maak.

Het resultaat is simpel. Wie mij op mijn verjaardag vergeet en niet reageert op een wens van mij, is in mijn ogen niet geïnteresseerd. Daaruit volgt dat ik geen verjaardagswens meer zend.

Maar nu was die verjaardagskalender toch gelinkt aan mijn contactpersonen en kreeg ik telkens, soms al de dag op voorhand, het bericht dat ik het niet mocht vergeten. Over krijtelijk gesproken.

Ik heb de verjaardagskalender uitgeschakeld en manueel al diegenen ingevoerd die er nog wel ene mogen verwachten.

En geloof me, dat is niet omdat zij er me ook nog een zouden wensen. Ik heb al meer aangehaald dat het ooit één van de ellendigste dagen van het jaar was. Nu niet meer, omdat ik vind dat het er niet meer toe doet.