Toen mske als kind jarig was nam ze een zak karamellen mee naar school om te tracteren. Dat waren dan eens chocotoff’s, dan eens fruitella’s of wat moe had meegebracht. En tussen de lessen door mocht er dan eens rond gegaan worden tot de zak leeg was. De klas zong dan van “lang zal ze leven” en dat was toen gebruikelijk.

Later hechtte mske geen waarde meer aan die verjaardag; die raakte haar enkel nog als ze een welgemeende wens kreeg.

Toen Zus en Zoneke jarig waren gaf mske een zak chocoladerepen à la Mars, Milky Way, of dergelijke mee. Daarmee mocht dan getracteerd worden en mske zou begot niet weten of ze “lang zal ze/hij leven” zongen.

Groot was dan ook haar verbazing toen ze eens hoorde van iemand die sprak over een dure aangelegenheid want die moest voor ieder kind van het klasje een speeltje kopen … “Wablief?” dacht mske. Tracteren jà, maar kadookes géven? Eigenlijk dacht ze altijd dat je op je verjaardag kadookes kréég.

Nog later hoorde ze van een collega dat verjaardagskadookes enkel egoïsme in de hand werkten. Jà! Zij gaf met de verjaardag van haar kinderen aan beide jongens een kado. Of één kado voor beide. En daar volgt mske niet meer. Voor die ene dag op het jaar die speciaal is voor iemand, kan je nu niet bepaald van egoïsme gaan spreken.

Blijkbaar is dat meer en meer ingeburgerd geraakt want meer en meer hoort mske van mensen dat ze voor élk kind iets kopen als één van hen verjaart. En dàt is nu precies wat mske egoïsme in de hand werken noemt. Een kadooke verlangen op de verjaardag van iemand anders.
 
En daar gaat ze nu eens niet mee meedoen zie!