Zoek
Het is al wel een poosje geleden dat ik las dat iedereen wel geheimen heeft, zo een dertien gemiddeld per persoon.
Ik deed het af als nonsens want ik had geen geheimen, sloot het artikel en vergat het.
Maar later las ik een artikel over iets anders. “Ik weet daar ook iets van” zei ik tegen Luc. En ik vertelde Luc wat ik wist maar nog nooit vertelde omdat ik altijd heb beseft dat andermans geheim ook mij schade kon toebrengen.
Toen ik het ging overdenken waren er inderdaad wel meer dingen die ik nooit had verteld, maar om dat nu direct geheimen te noemen, dat is een brug te ver. Twee ervan betroffen voorvallen van vroeger: eentje van heel lang geleden en eentje van nog veel langer geleden waarbij mijn vader had gezegd: “zwijgen!” En als mijn vader dat zei, dan deed ik dat.
Er is ook een voorval dat ik zelf meemaakte toen ik 12 was. Ik zweeg er over omdat ik me schaamde. Achteraf gezien moest ik me niet schamen, dat moest iemand anders wél. Ga nu niet direct aan grensoverschrijdend en dergelijke denken, zoiets was het niet.
Dat kwam later pas, toen ik uit werken ging. Ik zei niets, mijn omgeving reageerde er toch verkeerd op en het meldpunt voor seksuele intimidatie op het werk werd pas later verplicht. Ik ben daar niet blijven werken. In 2012 riep een politica slachtoffers van ongewenste intimiteiten op om het te melden. Deed ik dat? Ik dacht er niet aan! Ik had het zelf wel verwerkt en vond de slachtofferrol niet bij mij passen.
Waarom hield ik zulke dingen nu voor mezelf? Het antwoord had ik al veel eerder in een artikel gelezen dat verklaarde waarom we geheimen voortvertellen.
Die “we” is een beetje overdreven, want ik heb wel al gemerkt dat vertelde geheimen enkel bij mij ergens vast komen te zitten achter mijn oor en zodoende mijn mond niet bereiken.
Of zoals Luc me ooit zei: “vertel nooit een geheim aan een vriend want die heeft ook vrienden”. Even googelen leert me dat dat een Russische wijsheid is.
Bovendien, als je je geheimen vertelt, zijn het geen geheimen meer en ik kom nog altijd niet aan dertien.
Bertie
Ik denk dat iedereen wel een paar geheimen heeft, al zijn het maar dingetjes waar je spijt van hebt.
Vroeger hield je veel meer voor jezelf of in ieder geval binnenskamers. Het fatsoen van die tijd was streng, vuile was vertoonde je niet.
Over seksuele intimidatie durfde je vaak niets te zeggen.Soms was het beter geweest van wel.
ms
Als je nu de kranten leest, verbaast het me soms wàt mensen allemaal aan de grote klok hangen. Dat zijn dan inderdaad zaken waar ik zou over zwijgen.
Matroos Beek
Ik heb er ook maar een paar. Daarover zal je mij nooit horen. Sommige dingen zijn onbespreekbaar naar mijn gevoel. Mijn moeder zegt ‘roer niet in een beerput want de smerigheid blijft naar boven komen.’ Zoiets dus. Laten rusten is in sommige gevallen beter.
ms
Onbespreekbaar inderdaad. En als je er gaat in roeren weet je niet wat er dan weer uit voortkomt.
Rob Alberts
Terwijl ik dit lees moet ik onmiddellijk aan de volgende blogpost denken:
https://safaelove.wordpress.com/2017/07/19/34-in-vertrouwen/
Ouder wordend weet ik niet of ik echte geheimen met mij meedraag.
Al ben ik tegelijkertijd wel een zeer gesloten persoon.
Vriendelijke groet,
ms
Dat is dan precies het soort verkeerde reacties waar ik het over heb. Eigenlijk wil dat zeggen dat je het voor jezelf moet houden.
elsjeveth
Sommige dingen houd je het best voor jezelf. Geheimen? och een ieder heeft zo zijn verhaal wat niet vertelt hoeft te worden. Dat voelt soms ook wel goed.
ms
Het zijn gewoon dingen waar een ander zijn neus niet moet in steken. Maar het klinkt natuurlijk geheimzinniger als je het geheimen noemt, net alsof je het wil verbergen.